ผู้หญิงที่เผชิญกับความไม่มั่นคงทางอาหารอาจมีความเสี่ยงสูงที่จะเสพติดอาหารแปรรูปสูง

การศึกษาใหม่ในJournal of the Academy of Nutrition and Dieteticsซึ่งตีพิมพ์โดย Elsevier พบว่าผู้หญิงที่ประสบกับความไม่มั่นคงทางอาหารมักรายงานอาการของการเสพติดอาหาร เช่น การกินอาหารบางประเภทซ้ำซาก การพยายามลดและเลิกอาการไม่สำเร็จ . การศึกษาเพิ่มเติมเกี่ยวกับกลไกการเสพติดอาจเป็นแนวทางที่มีคุณค่าในการทำความเข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างความไม่มั่นคงทางอาหารและการบริโภค อาหารแปรรูปมากเกินไป ครอบครัวที่ประสบกับความไม่มั่นคงทางอาหารมักมีข้อจำกัดในการเข้าถึงอาหารที่อุดมด้วยสารอาหาร เช่น ผลไม้ ผัก และโปรตีนไม่ติดมัน และการเข้าถึงอาหารแปรรูปสูงที่ราคาไม่แพงซึ่งมีคาร์โบไฮเดรตและไขมันบริสุทธิ์สูง การวิจัยพบว่าอาหารแปรรูปสูงสามารถกระตุ้นการตอบสนองต่อรางวัลของระบบประสาท "ผลการวิจัยที่เกิดขึ้นใหม่ชี้ให้เห็นว่าอาหารแปรรูปสูงสามารถกระตุ้นให้เกิดกระบวนการเสพติด ซึ่งอาจนำไปสู่รูปแบบการกินมากเกินไป ซึ่งส่งผลต่อสุขภาพร่างกายและจิตใจอย่างมาก เราทราบดีว่าบุคคลที่มีความไม่มั่นคงทางอาหารมีแนวโน้มที่จะอาศัยอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ถูกครอบงำโดย อาหารแปรรูปสูงเหล่านี้และตกเป็นเป้าหมายอย่างมากในอุตสาหกรรมอาหาร" ผู้เขียนคนแรก Lindsey Parnarouskis, MS, ผู้สมัครระดับปริญญาเอก, ภาควิชาจิตวิทยา, มหาวิทยาลัยมิชิแกน, Ann Arbor, MI, สหรัฐอเมริกาอธิบาย "เราตั้งสมมติฐานว่าบุคคลที่มีความไม่มั่นคงทางอาหารอาจมีความเสี่ยงสูงต่อการเสพติดอาหารแปรรูปสูง แต่ไม่มีใครตรวจสอบเรื่องนี้มาก่อน" การศึกษานำมาซึ่งการวิเคราะห์ทุติยภูมิของข้อมูลที่รวบรวมจากการศึกษาสองเรื่องก่อนหน้านี้ การศึกษาเรื่องความอ้วน การเผาผลาญ และความเครียดของมารดา (MAMAS) ซึ่งดำเนินการระหว่างเดือนสิงหาคม 2554 ถึงมิถุนายน 2556 ตรวจสอบการแทรกแซงโดยใช้สติเป็นเวลา 8 สัปดาห์เกี่ยวกับการเพิ่มน้ำหนักขณะตั้งครรภ์ในหญิงตั้งครรภ์ที่มีรายได้น้อยในแคลิฟอร์เนีย ผู้เข้าร่วมเป็นบุคคลที่มีดัชนีมวลกายอยู่ในช่วงน้ำหนักเกินหรือเป็นโรคอ้วน โดยมีรายได้ครัวเรือนน้อยกว่าหลักเกณฑ์ความยากจนของรัฐบาลกลางสหรัฐฯ ถึง 500% Family Food Study (FFS) ซึ่งจัดทำขึ้นระหว่างเดือนกันยายน 2018 ถึงธันวาคม 2019 ศึกษาครอบครัวที่มีรายได้น้อยในรัฐมิชิแกน เพื่อประเมินความสัมพันธ์ระหว่างความไม่มั่นคงทางอาหาร น้ำหนักที่เพิ่มขึ้นของเด็ก และน้ำหนักที่เพิ่มขึ้นของมารดา ผู้เข้าร่วมเป็นผู้ดูแลหญิงที่เป็นผู้ใหญ่ซึ่งมีเด็กอายุ 8 ถึง 10 ปี และมีรายได้ครัวเรือนน้อยกว่า 200% ของหลักเกณฑ์ความยากจนของรัฐบาลกลางสหรัฐฯ วัดความมั่นคงด้านอาหารโดยใช้โมดูลความมั่นคงด้านอาหารในครัวเรือนของสหรัฐอเมริกา โดยจะประเมินความถี่ของประสบการณ์ความไม่มั่นคงด้านอาหาร เช่น กังวลว่าอาหารจะหมดก่อนที่จะมีเงินมากขึ้นเพื่อซื้อเพิ่ม หรือลดขนาดมื้ออาหาร หรืองดมื้ออาหารเพราะไม่มีเงินพอที่จะซื้ออาหาร การเสพติดอาหารวัดโดย Yale Food Addiction Scale (YFAS) ซึ่งเป็นเครื่องมือที่ใช้เกณฑ์ความผิดปกติของการใช้สารเสพติดจากคู่มือการวินิจฉัยและสถิติของความผิดปกติทางจิต (DSM) ซึ่งปรับให้เข้ากับบริบทของอาหารแปรรูปสูง การศึกษาของ MAMAS ใช้ YFAS ดั้งเดิมตาม DSM-IV; การศึกษาของ FFS ใช้เวอร์ชันที่แก้ไขตาม DSM-5 การใช้ YFAS เวอร์ชันต่างๆ เป็นตัววัดผลลัพธ์ หมายความว่าผลลัพธ์เหล่านี้ไม่จำเป็นต้องเปรียบเทียบอย่างมีความหมายระหว่างกลุ่มตัวอย่าง นักวิจัยพบว่าไม่มีความแตกต่างทางประชากรที่มีนัยสำคัญระหว่างผู้เข้าร่วมในครัวเรือนที่ปลอดภัยด้านอาหารและไม่ปลอดภัยด้านอาหาร ผู้เข้าร่วมในครัวเรือนที่ไม่ปลอดภัยด้านอาหารในทั้งสองตัวอย่างรายงานว่ามีอาการติดอาหารมากขึ้นอย่างมีนัยสำคัญเมื่อเทียบกับผู้เข้าร่วมในครัวเรือนที่มีความมั่นคงด้านอาหาร ใน MAMAS บุคคลตั้งครรภ์ในครอบครัวที่ไม่ปลอดภัยด้านอาหารมีอาการติดอาหารมากกว่าบุคคลที่มาจากครอบครัวที่มีความมั่นคงด้านอาหารถึง 21% ใน FFS ผู้ดูแลในครัวเรือนที่ไม่ปลอดภัยด้านอาหารมีอาการติดอาหารมากกว่าผู้ดูแลในครัวเรือนที่ไม่ปลอดภัยด้านอาหารถึง 56% "จุดแข็งที่สำคัญของการศึกษานี้คือเราสังเกตความสัมพันธ์ที่สอดคล้องกันระหว่างตัวอย่างที่แตกต่างกันสองกลุ่มของผู้ใหญ่หญิงที่มีรายได้น้อยที่มีความชุกของความไม่มั่นคงทางอาหารสูง" นักวิจัยนำ Cindy W. Leung, ScD, MPH, ผู้ช่วยศาสตราจารย์ด้านโภชนาการสาธารณสุขตั้งข้อสังเกต , Harvard TH Chan School of Public Health, Boston, MA, USA. "แม้จะมีข้อมูลที่รวบรวมในภูมิภาคทางภูมิศาสตร์ที่แตกต่างกัน ในช่วงเวลาที่แตกต่างกัน และระยะต่างๆ ของการเป็นพ่อแม่หรือการเลี้ยงดูบุตร ความคล้ายคลึงกันของความสัมพันธ์นี้ชี้ให้เห็นว่าความเชื่อมโยงระหว่างความไม่มั่นคงทางอาหารและการเสพติดอาหารนั้นเกี่ยวข้องและสมควรได้รับการตรวจสอบต่อไป" Ms. Parnarouskis ตั้งข้อสังเกตว่าเนื่องจากนี่เป็นการศึกษาครั้งแรกที่รายงานความสัมพันธ์นี้ จึงจำเป็นต้องมีการวิจัยเพิ่มเติมเพื่อทำซ้ำการค้นพบเบื้องต้นเหล่านี้และทดสอบในกลุ่มตัวอย่างอื่นๆ เพื่อสรุปให้ครอบคลุมประชากรในวงกว้าง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเนื่องจาก YFAS ยังไม่ได้รับการตรวจสอบความถูกต้องทางจิตวิทยาในอาหารที่ไม่ปลอดภัย หรือคนท้อง. เป็นไปได้ว่าการรับรองอาการติดอาหารในบุคคลที่ไม่มั่นใจในอาหารสะท้อนถึงการกระตุ้นให้กินอาหารที่มีอยู่มากขึ้น ไม่ใช่แค่อาหารแปรรูปสูงที่มักเกี่ยวข้องกับการเสพติดอาหาร ในบทบรรณาธิการที่ให้มา ผู้เขียนนำ Kara A. Christensen, PhD, Department of Psychology, University of Nevada, Las Vegas, NV, USA และผู้เขียนร่วมชี้ให้เห็นถึงความจำเป็นของการทดสอบมาตรการประเมินพฤติกรรมการกินในเชิงคุณภาพและเชิงปริมาณเพิ่มเติมเพื่อตรวจสอบความถูกต้องของการใช้ ในประชากรที่มีความไม่มั่นคงทางอาหาร นอกจากนี้ พวกเขายังกระตุ้นให้นักวิจัยทำงานร่วมกันเพื่อดำเนินการตรวจสอบความถูกต้องทางจิตวิทยาของมาตรการพฤติกรรมการกินที่รวมเอาลักษณะทางแยกที่พบได้ทั่วไปในผู้ที่มีความไม่มั่นคงทางอาหาร ดร. คริสเตนเซ็นและผู้เขียนร่วมเน้นย้ำว่า "เมื่อพิจารณาถึงเหตุผลที่มาตรการพฤติกรรมการกินเช่น YFAS สามารถจับโครงสร้างที่แตกต่างกันในคนที่มีความไม่มั่นคงทางอาหารได้ เราจึงต้องระมัดระวังในการตีความผลการค้นพบโดยใช้มาตรการเหล่านี้เพื่อหลีกเลี่ยงการระบุพฤติกรรมที่มากเกินไปหรือจำแนกพฤติกรรมผิด ดังนั้น เพื่อ ความเข้าใจล่วงหน้าเกี่ยวกับพฤติกรรมการกินที่ไม่เหมาะสมในประชากรเหล่านี้และเพิ่มความมั่นใจในการค้นพบ จำเป็นต้องมีการทดสอบมาตรการทางจิตวิทยามากขึ้นในประชากรที่มีความไม่มั่นคงทางอาหาร การศึกษาดังกล่าวจะช่วยเพิ่มความสามารถของภาคสนามในการทำความเข้าใจปรากฏการณ์ที่เกี่ยวข้องกับความไม่มั่นคงทางอาหารและเพื่อหาข้อสรุปที่อาจส่งผลกระทบเชิงบวก สาธารณสุข โภชนาการและการควบคุมอาหาร นโยบายสาธารณะและการรักษาสุขภาพจิต" "หากครอบครัวที่มีรายได้น้อยเข้าถึงอาหารที่อาจเสพติดได้ไม่สมส่วน นี่แสดงถึงปัญหาความยุติธรรมทางสังคมที่สำคัญ เช่นเดียวกับการขาดน้ำสะอาดหรือที่อยู่อาศัยที่เพียงพอ ซึ่งจำเป็นต้องได้รับการแก้ไขผ่านนโยบายเชิงระบบและการเปลี่ยนแปลงด้านสิ่งแวดล้อม" ดร.เหลียง กล่าวทิ้งท้าย "เราต้องการการวิจัยเพิ่มเติมเกี่ยวกับกลไกที่ขับเคลื่อนสมาคมนี้เพื่อแจ้งนโยบายเพื่อให้แน่ใจว่าผู้คนสามารถเข้าถึงอาหารที่มีคุณค่าทางโภชนาการอย่างเท่าเทียมกัน"